Eh... kan dit wel, met heel veel fantasie?
Onderwerp:
Het bewijs van zwaartekrachtsgolven en wat er daarna gebeurde - CHECK
Hoofdpersonen: Nick en Jayden en hun opa Bruce - CHECK
Wie/wat nog meer: spectaculaire uitvindingen, grote honden, vijanden, veel spanning,
heldendaden en… iets van verliefd zijn - CHECK
Locaties: ondergronds wetenschapsstation, vliegtuig, Amerika - CHECK
Verhaal: in grote lijnen in mijn hoofd - CHECK
Belangrijke advies aan mezelf: LAAT JE VERRASSEN!
Het schrijven van Breinsteins Missie deed ik meestal met een grote glimlach om mijn mond. Als schrijver bepaal je natuurlijk zelf wat je schrijft, maar hoe leuk is het als je hoofdpersonen een eigen mening hebben en je verbeteren als je iets schrijft, dat volgens hen dus echt niet klopt. Of met eigen ideeën komen. Jayden was de meest volgzame van de twee neefjes. Nick kwam nog wel eens in opstand. ‘Zo erg vind ik dat nu ook weer niet,’ protesteerde hij, nadat ik had geschreven dat het hem dwars zat dat zijn neef zo heel veel technischer was dan hij. En ja, bang voor die honden was hij eigenlijk niet: ‘Iedereen zou toch schrikken als er twee super grote waakhonden op je komen afstormen?’ ging ik ertegenin. Oké, vooruit dan. Bij het schrijven over Tess, het meisje op wie hij verliefd is, was het echt erg. Met elke letter die ik typte keek hij over mijn schouder mee. Na tien keer de tekst te hebben veranderd, kon hij uiteindelijk leven met ‘kriebels in mijn buik’.
Bij het uitschrijven van de scène over de schedelkamer was het net of Jayden en hij me dicteerden. Dat idee moest wel van hen komen. Dit soort plezierige schrijfverrassingen herkennen andere schrijvers vast.
De glimlach om mijn mond tijdens het schrijven veranderde in een frons in mijn voorhoofd als ik research moest doen en wetenschappelijke artikelen doorlas. Het was hersenknarsend om het in begrijpelijke taal om te zetten. Had ik het wel goed begrepen? Lachten wetenschappers zich niet helemaal rot als ze dit lazen? Nadat ik de laatste letter getypt had, was daar het uur U. Ik mailde Erik Verlinde, hoogleraar in de theoretische fysica aan de Faculteit der Natuurwetenschappen, Wiskunde en Informatica van de Universiteit van Amsterdam en een autoriteit op het gebied van zwaartekrachtsgolven, en vertelde hem dat ik een jeugdboek had geschreven dat over zwaartekrachtsgolven ging. Ik besloot met de vraag of hij iemand wist die het boek wilde proeflezen. Het antwoord kwam vrijwel direct. Erik Verlinde vond het moedig van me om een jeugdboek over zwaartekrachtsgolven te schrijven en was benieuwd hoe ik dat had aangepakt. Hij had een van zijn masterstudenten, Daan Mulder, bereid gevonden het manuscript te lezen. Daan las Breinsteins Missie. En vroeg me hem te bellen. Het lag nogal ingewikkeld:-).
Van fronsen naar glimlachen kan erg snel gaan. Natuurlijk, er moesten dingen anders, maar het goede nieuws van Daan was dat verbeelding je overal kan brengen. Laten dat nu Albert Einsteins woorden zijn.
Ik zeg: CHECK!